Ik voel me zo alleen…
Het is iemand die wil kijken naar het gevoel van alleen-zijn, van isolatie, middenin een vol leven met een gezin, vrienden en familie. Bij een vraag als dit is er eerst achtergrondinformatie nodig over iemands leven en jeugd, en daarna gaan we zoeken naar de bron van dit gevoel. Wat we zoeken is of er ooit een een tijd is geweest dat dit ook speelde, en zo pijnlijk dat het helemaal bevroren is geraakt in lichaam en geest, zodat het nog steeds makkelijk de kop op steekt op alle momenten dat de omstandigheden weer hetzelfde lijken te zijn.
Het ontzettend mooie is dat als je daar in trance opnieuw doorheen gaat, en lichaam en geest alles alsnog laat uiten en begrijpen, je eindelijk in het nu kan gaan leven, en niet meer in het verleden.
Mijn cliënte arriveert, en we drinken thee en praten als voorbereiding. Het is altijd spannend, en dat is een goed teken. Iets roert zich.
Hij wordt een last voor de stam, het leven is te zwaar en karig om een gezond volwassen stamlid te onderhouden dat niet bijdraagt. Tenslotte wordt besloten om hem te vergiftigen, en de man sterft alleen in een hutje, verdoofd, onbewust en vol van eenzaamheid en verlangen.
De komende weken mailt de cliënte mij hoe het gegaan is… ze herkent dit thema in haar jeugd, en van vele momenten in haar leven. Het is alsof ze het ook zelf opzocht, alsof het altijd al bij haar hoorde, het diepe gevoel Ik ben alleen… En ze het nu eindelijk los kan gaan laten en de rijkdom van haar leven toe kan gaan laten. Het gaat tijd kosten, want het zijn nieuwe gewoontes om aan te leren, maar het is als een heel nieuw begin.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!