In de afgelopen twee maanden ben ik druk geweest met mijn nieuwe baan. De beginperiode van een nieuwe baan is vaak best pittig: Je bent in een nieuw bedrijf, moet nog veel leren, een weg vinden in de organisatie, wennen aan het werkritme en je de nodige kennis eigen maken om je functie goed uit te kunnen oefenen. Voor deze baan heb ik behoorlijk moeten aanpoten om op gewenst niveau te komen. In dit blog vertel ik daar wat over.

Alvorens ik zelfstandig aan de slag kon, moest ik een e-learning-traject en training on the job doorlopen. Tijdens het doorlopen van de e-learning, werd ik algauw geconfronteerd met karaktereigenschappen van mezelf. Ik kreeg te horen dat ik nogal ‘zweverig’ over kwam en doorliep het traject langzamer dan mijn klasgenoten. Dit maakte me erg onzeker, wat het verdere verloop niet ten goede kwam. In eerste instantie baalde ik en werd ik erg verdrietig. Echter lukte het me om mezelf te herpakken en dat deed ik door mijn leerstijl en belemmerende overtuigingen onder de loep te nemen. Ik ging in mijn kracht zitten: schrijven. Alles wat ik aan mezelf merkte en waar ik tegenaan liep, schreef ik op. De eerste stap was gezet; erkennen. Hierdoor werd ik al wat rustiger. Aan het einde van de week, nam ik mijn notities door en bedacht ik manieren om mijn kenmerken effectiever in te zetten.

Toen ik eenmaal de rust in mezelf had gevonden, kon ik in mijn eigen tempo doorgaan en uiteindelijk de e-learning met succes afronden.

Training on the job

De volgende fase; training on the job. In deze periode kwam ik ook allerlei uitdagingen tegen en liep ik wederom tegen mezelf aan. Weer twijfelde ik aan mezelf; kan ik het wel? Is dit te hoog gegrepen? Ik werd gek van mezelf – ik heb zo hard gewerkt aan mijn zelfbeeld en erkend dat ik er best mag zijn en geen domme meid ben. Hoe was het dan toch mogelijk dat ik me zo onbekwaam voelde binnen het werk zelf? Alsof ik opeens weer dat onzeker meisje van vroeger was. Wat heb ik me toch slecht gevoeld. Maar op andere momenten ging het dan weer beter en dan werd ik blij. Totdat het weer slecht ging. Hoe kon dat? – het ene moment ging het hartstikke goed en het andere moment glipte het weer weg. Dit geschommel maakte me erg onzeker.

Ook hier heb ik me doorheen weten te worstelen. Uiteindelijk deed ik hetzelfde als wat ik tijdens de e-learning deed. Mijn zwaktes en valkuilen in kaart brengen en een oplossing bedenken voor wanneer ik bij mezelf merk dat ik dreig weg te glippen. Een plan de campagne, zoals ik vanuit de coaching op werk meekreeg.

Er zit kracht in van tevoren bedenken hoe je de problemen waar je tegenaan loopt, aan gaat pakken. Door er alvast over na te denken – en in mijn geval het ook opschrijven – lijkt het onderbewuste zich hier al een beetje op in te stellen. Wanneer je dan tegen het probleem aanloopt, lost het zich op natuurlijke wijze op. Alsof je er helemaal geen moeite voor hoeft te doen.

Acceptatie

Het belangrijkste in mijn proces, was denk ik accepteren dat ik ben wie ik ben en leer zoals ik leer. Ik moest accepteren dat ik wellicht een student ben die wat langzamer leert. Ik moest me ervan bewust blijven dat dit echter niks zegt over mijn intelligentie en capaciteiten. Dat ik het heus wel kan en het altijd wel oplos. Verder heb ik over mezelf geleerd en wederom ingezien dat ik wel degelijk doorzettingsvermogen heb en als de omstandigheden ernaar vragen, ik een tandje extra bijzet.

Boodschap

Dit traject heeft me eraan herinnerd dat je moet werken met wat je hebt, bent en kan en niet iets proberen te zijn of doen wat je niet bent en wat niet bij je past. Werk met wat je hebt en vind een manier om dat effectief in te zetten. Dat is de boodschap.