Onlangs las ik het artikel van Irene Otto via ‘Vrouw op Eigen Benen’ en ik kon mij helemaal vinden in het artikel.
Ook ik heb een zwangerschapsafbreking ondergaan en dit was een bewuste keus vanuit mijzelf, vanuit Liefde.

Nu ik meer open durf te zijn over mijn bewogen periode waarin ik de bewuste keus had gemaakt merk ik dat andere vrouwen dit ook hebben meegemaakt. En de vrouwen die ik tot nu heb gesproken spraken ook over een bewuste keus.
Ik merk nu dat ik de woorden ‘bewuste keus’ wil onderstrepen en dikgedrukt wil hebben, omdat de omgeving er vaak anders op kan reageren en dit zeg ik ook vanuit eigen ervaring.

Laat ik jullie meenemen naar het allereerste moment waarin de rollercoaster voor mij begon:

Allereerst ben ik een alleenstaande vrouw en heb geen partner. In de zomermaanden had ik enkele ontmoetingen met een man en daar kwam ook de intimiteit bij kijken. Dat is iets wat ik verder niet uit hoef te leggen.
Op een gegeven moment had ik een voorgevoel en was in mijn hoofd al stappen aan het maken of meer aan het nadenken over ‘het zou best kunnen zijn dat ik zwanger ben, wat ga ik doen als het zo is?’.

Nu is dit een moederinstinct geloof ik en mijn voorgevoel kwam uit middels een test die ik had gedaan. In de tussentijd was ik ook aan het wachten op de maandelijkse periode maar omdat deze uitbleef moest ik de test gaan doen. Tegelijkertijd voelde ik aan mijn hele lichaam dat er iets gaande was, deels kon ik mijn vinger er niet op leggen (waarschijnlijk omdat ik hoopte dat ik ongesteld zou worden) en deels kon ik mijn vinger er wel op leggen. Voldoende signalen had ik al opgemerkt dat er een leven in mijn buik aan het ontstaan en groeien was.

Uit de test kwam dat ik zwanger was en op dat moment was ik niet in Nederland. Wat doe je dan? Ik lichtte de man in en mijn directe omgeving.
De man reageerde met de woorden ‘dat het niet de bedoeling’ was en dat begreep ik zelf ook wel. Hij voelde zich in die periode schuldig, maar was ook in a way bezorgd.
Vanuit de directe omgeving kwamen reacties als in ‘je wordt een goede moeder’, ‘ik ga met je mee naar controle’, ‘ik kom oppassen’ en nog meer van dit soortgelijke uitspraken. Daarnaast was er ook iemand die dacht dat ik in eerste instantie een grapje maakte.

Ook kreeg ik veel vragen over het hoe en wat. Op een gegeven moment merkte ik dat ik dat niet kon handelen en wilde rust om mij heen en ruimte om na te denken.
De man zelf heeft een vriendin en kind, dus dan is zijn reactie logisch. En ik zeg nog altijd: We waren er allebei bij.
Bij mij was het min of meer gelijk raak.
De reacties vanuit de directe omgeving waren goed en lief bedoelt alleen ik was daar nog helemaal niet. Zij waren 50 stappen verder en ik heb net ontdekt dat ik zwanger was. Ik stond nog aan het begin van dit proces.

Nadat ik wist dat ik zwanger was nam ik de ruimte om na te denken over wat ik wilde. Ook gaf hij, de man, aan dat ik de tijd moest nemen om een besluit hierover te nemen. En ergens had ik dit besluit al genomen voordat ik het wist, maar nam alle ruimte die ik nodig had.
Alle zintuigen heb ik gebruikt om te ervaren of het besluit de juiste was. Wat is juist denk ik nu?

Eenmaal terug in Nederland sprak ik de man weer face to face en hij begreep mijn besluit. Hij gaf aan mee te gaan naar de huisarts, maar uiteindelijk is dit niet gebeurt. In die periode was ik erg boos op hem omdat hij zijn afspraak niet na kwam. Achteraf zie ik het als een les voor mijzelf, ik heb het proces alleen door mogen staan en ik ben een sterke vrouw.

Nadat ik bij de huisarts was geweest kon ik een week later terecht in de kliniek. Ik kan je wel vertellen dat ik die weken bewust geleefd heb, bewust zwanger was. Of het de juiste woorden zijn weet ik niet, maar ik lette op wat ik at en ook voelde ik mij niet alleen want ik droeg een leventje in mij. Ook zat ik veel op internet om te kijken hoe het per week allemaal eruit zag en ga zo maar door.

Een goede vriendin bood mee te gaan naar de kliniek en op dat moment ontving ik de steun die ik nodig had. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift en hier had ik ook momenten dat ik zo bewust van mijn keus.
Er wordt een echo gemaakt en toen ik naar huis mocht heb ik deze gevraagd om mee te nemen als herinnering. Bij het inbrengen van een infuus, omdat ik een roesje wilde, kwamen de tranen en ook bij het naar binnen stappen van de kleine OK waar het allemaal zou gaan gebeuren.
Ik kan de ruimte omschrijven als steriel en achteraf dacht ik ‘is dit de ruimte’ waar ik het af laat breken? Dat is een gedachte vanuit het hoofd.
Nadat het gebeurd was werd ik wakker gemaakt en ik bedankte de mensen in de OK. Hoe kan je je dankbaarheid uiten, het kan dus ook vanuit een lichte roes. Ook het personeel op zaal is heel lief en hen bedankte ik.

En dan is het klaar, je gaat naar buiten en je voelt je gewoonweg leeg. Mijn buik is leeg, ik zelf ben leeg… mijn gedachten die zijn op. Op dat moment wilde ik in bed liggen en voelen wat ik voelde. Eenmaal thuis huilde ik, hield mijn buik vast.

De dagen, de weken, de maanden tot op de dag van vandaag gaat er geen dag voorbij dat ik even stil sta bij mijn Zielekind, mijn meisje.
Het proces is heftig want ik zat in een achtbaan van emoties.

Mijn directe omgeving wist wat er gebeurt was en nu achteraf merk ik dat ik weinig steun had aan hen. Ik had behoefte om te praten over hoe ik mij daadwerkelijk voelde dan de schone schijn op te houden of leuke dingen doen ter afleiding.

Op dit moment zijn er ook verschuivingen in deze vriendschappen omdat ik ben gaan nadenken over de waarde van vriendschap en wat ik belangrijk vind. Heel gek!

Ineens was daar een man, en ik zei zelfs hij komt als een engel uit de lucht vallen, met wie ik via de app even op dat moment in die periode mijn daadwerkelijk IK kon delen. Voelde ik mij slecht dan zei ik dat tegen hem, had ik een gesprek dan zei ik dat tegen hem en had ik een goede dag dan was hij ook op de hoogte.

De vriendschappen waar nu de verschuivingen zijn is voor mij geheel oke en tegelijkertijd verdrietig. Voor mijn gevoel klopte het gedrag niet helemaal met wat er uitgesproken/gedaan werd. En misschien ben ik hier heel hard in, maar ik begrijp het helemaal.

Ineens kwam ik andere vrouwen tegen die ik zag als kennissen en ik merkte dat ik, na die heftige tijd, over mijn gevoel met hen kon praten, kon delen…. en hoe vrij voelde ik mij hierin. Dan zie je ineens een verschil in type vriendschap.

Het dagelijks leven gaat door maar voor mij stond de tijd even stil, ik was leeg en moe. Ik ben meegegaan in de sleur voor een groot deel, maar was ineens heel bewust van wat ik nodig had. Rust, Ruimte en gewoon even niks, maar ook ROUWEN.

Elke vrouw beleeft een rouwproces volgens de fasen van Kubler-Ross maar een ieder op haar eigen authentieke manier. Ik had behoefte aan rust, stil zijn, voelen, huilen, schrijven en ook praten.
Personen aan wie ik het moest vertellen toonden empathie, maar toch had men een eigen visie als het bijvoorbeeld om werk ging. Dit zorgde voor koppijn bij mij en geen rust, maar bleef vasthouden aan wat ik wilde en kreeg dit ook elke keer. Het waren kleine stapjes, maar in die stapjes kon ik doen wat ik nodig had!
Mijn familie is niet op de hoogte, dit is een grote stap voor mij om te doen, ook omdat de verbinding met hun nu aan het opbouwen is. Heel bijzonder ook wel, dat ik nu stap voor stap de verbinding weer op zoek. En er is een moment dat dit ter sprake gaat komen.

Tussendoor ben ik enkele malen bij de huisarts geweest want ik had een hoge bloeddruk. Ik heb een hele fijne vrouwelijke huisarts en nu is gelukkig mijn bloeddruk weer zoals ie hoort te zijn maar heb nog wel medicatie ervoor. Laatst was ik bij haar en zij gaf mij een compliment door te zeggen dat ze vond dat ik redelijk snel weer ben opgekrabbeld na deze periode. Dit vond ze knap.

Ik geef hierbij mijzelf een schouderklop, want dit proces ben ik zelf aangegaan en ben van 100 naar 0 gegaan. Door de dagen, weken en maanden heen tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar voor de periode. Het is heftig, het is verdrietig, maar ik heb ook mogen leren en mogen zien. Inzicht na inzicht, gevoel na gevoel…

Ik heb maskers, jasjes en hoedjes af mogen doen en zit nog in dit proces!

Ik heb in die periode waarin ik aan het nadenken was over mijn besluit ook een journal bijgehouden en op een bladzijde staat geschreven en omlijnd:

‘Waar het op neerkwam was dat als ik diep van binnen voel en kijk het Zieltje van harte welkom is’

Zelf geloof ik erin dat niets toevallig is in het leven. Mijn zielskindje wist al dat zij zou ontstaan voordat ik de man ontmoette. Vlak voor de ontmoeting hoorde ik een stem in mij zeggen ‘hehe, dit voelt als thuiskomen’.

Heel bijzonder en bizar tegelijk. En mijn meisje wist ook al dat ze niet geboren zou worden. Ik ben en zal voor altijd haar moeder blijven.

Het ‘dit voelt als thuiskomen’ zie ik als een les voor mijzelf. Ik mag er zijn, ik mag mezelf liefhebben en dit heeft ook een diepere laag in mij geraakt.

Ik kan ook niet vanuit boosheid terug kijken naar het moment, de situatie, het is gebeurt en heeft gezorgd voor waar ik nu sta en wie ik daadwerkelijk ben.

De keus om de zwangerschap af te laten breken had ik gemaakt nadat ik mezelf de vraag had gesteld ‘wat wil IK?’

Het gaat om mij, mijn leven, wat wil ik nog allemaal doen, wat vind ik belangrijk? Daarbij kwam ook nog eens dat de situatie niet oké was, als deze man alleenstaand was dan het hoogstwaarschijnlijk anders geweest.

En natuurlijk waren ook momenten van twijfel ‘doe ik er wel goed aan’ maar uiteindelijk maak je de keus voor JEZELF. Wat GOED voelt voor jou als VROUW.

Elke vrouw die jij mag tegenkomen in je leven en jouw haar verhaal zal vertellen heeft hier een bewuste of niet bewuste keus in moeten maken.

Luister naar haar verhaal, zie en erken haar als vrouw/moeder.

Geef geen waardeoordeel hier aan, want ik weet dat als jij voor deze keus staat het ook fijn zou vinden als men jou ziet en erkent als vrouw, als jij!

Het is al heftig genoeg, vind je het moeilijk, zeg het eerlijk en wees stil als in ZIJN.

Ik wil je bedanken dat je de ruimte hebt genomen om mijn verhaal te lezen en ik weet dat ik je geraakt hebt. Wil je iets delen, dan ben je hier vrij in.

Liefs van mij en mijn prachtige Zielskindje